ترسهای همیشگی

 خونه ی مادربزگ با تمام سایه های مرموزش٬ با ا جیل های عید و نذری پذون اشورا٬ با تمام چای شیرین و نون پنیر صبحانه اش و ابنبات های قایم شده توی صندوق قدیمی که تمام پارچه هاش بوی نفتالین و برگ گردو می ده و با تمام سحری های دسته جمعی اش همیشه دوتا چهره داشته و داره. درست مثل وقتی که کوچیک بودیم هنوز طرف زیرزمین های مرطوبش نمی ریم. پستو های مخوفی که با شلوغی و شیرینی مهمون خونه فراموش می شد. حیاط بزرگی که تا مچ پامون توی برفش فرو می رفت و می دویدیم تا به دونه های انار روی کرسی و گرمای زیرش برسیم. خونه ی مادر بزرگ با تمام کتاب های رنگ و رورفتش باز هم دو تا چهره  داشت. نمی دونستی تفسیرهای مختلف و مثنوی بابا بزرگ را بخونی یا رمان های درجه یک مثل صد سال تنهایی دایی ها و خاله ها  را. کتابهای دکتر شریعتی و جلال ال احمد را ورق بزنی یا با شعر های فروغ سر کنی. خونه ی مادر بزگ همیشه یه علامت سوال بوده و هست. از فامیل های جور واجوری که عید ها دیدنی میان و نمی دونی چطوری بهم ربطشون بدی. و یا علامت سوالی که همیشه با یه پیزن یا پیرمرد که تو اتاق پشتی اخرهای پیریشو با مرگ قسمت می کرد و چشمهای کوچیکمون از پشت دیوار به سایه های مرگ نگاه می کرد و باز به شربت های شیرین مهمون خونه پناه می اووردیم . پدربزرگها و مادربزرگهای ما این طور از پیرتر هاشو نگهداری می کردن اما چه فایده که اخر نصیب مرگ می شدن و باز حلوا پذون و شلوغی سر خاک برای ما کوچیکترا دست کمی از مهمونی عید نداشت. خونه ی مادر بزرگ همیشه بوی ارامش های کاهگلی اش را می دهد و تمام مرگها و غم های دنیا با شیرینی نخوچی های عید توی دهان اب می شود!