دست نوشته های یک مرفه بی درد

                                

پول چرک کف دسته؟ اما چرا همه عاشق این چرک و کثافت اند؟ چرا همه چیز را خراب می کنیم به خاطرش؟ دلم تنگه. به خدا منم از نق زدن خسته شدم اما انگار روزگار تمومی نداره. اگه اینجا نگم و ننویسم ٫ که دیگه این وبلاگ به درد نمی خوره. من اینجا می نویسم تا یه چیزی از رو دلم بره.  کی می دونه پول داشتن چه رنجی داره؟ اون جا که همه عزیزات فقط رابطشون با پول برات تعریف می شه! جایی که حتی از دست خونه به دوستات پناه ببری و اونا بهت به چشم یه خوشبخت دائمی نگاه کنند! گاهیاشون ترا اسکناس ببینند!و گاهیاشون به غصه هات بگن از سر دل سیریه! پول به چه درد می خوره وقتی یه خانواده دور هم جمع نمی شن هر شب. پول به چه درد می خوره وقتی که خبری از تفریح و سفر و ارامش نیست؟  دلار و حساب بانکی و کارت اعتباری به چه دردی می خوره وقتی به بهای خوشبختی تموم می شه؟ ماشین های گرون به چه دردی می خوره وقتی ادماش با هم توش نمی شینند و به مهمونی برن؟ جمله های اشنا برات این باشه که« تو که داری چرااینو نمی خری؟»«خوش به حالت٬تو که یه ماشین زیره پاته!»« وا چرا حالا خودتو لوس می کنی پول داری دیگه»« بابا بچه مایه دار٬ حالا چرا ترش می کنی شوخی کردیم» «مثلآ می خوای بگی خیلی متواضعی!!!» اون وقته که از همه که رونده می شی تصمیم می گیری ادم بدی بشی!

چرا محبت خریدنی نیست؟ با پول فقط می شه گریه های پنهونی شبانه را خرید.........

دلم می خواد برم جایی که همیشه توت فرنگی باشه....