جالبه امسال برخلاف تفکر همیشگیم فکر نمی کنم که روز تولد ادم باید یه روز خاص باشه اما اخر هر روز می دیدم که از هر روزی معمولی تر شده. الان فکر می کنم از هیچ کس به خاطر فراموش کردن روز تولدم ناراحت نخواهم شد. این که یه سال دیگه زندم و پر از ارزوهای بزرگ و کوچکم بهترین اتفاقه. این که تو سرم پر از نقشه برای روزای جدیده و مرور خاطرات بهترین هدیه است. دنیا به خاطره هیچ چیزی به ما بدهکار نیست و این منم که هر سال و هر روز ازش ممنونم!
راستش الان یکم حالم خوب نیست و برام مهم نیست که فردا دوم مرداد تولدمه. از فردا دورم شلوغ می شه اما بیشتر دلم سکوت می خواد و یا یه خلوت با دوستی خاص. ایا در این سال بهشید را دوباره می بینم ؟ایا سرور را پیدا می کنم؟ ایا گمشده ها را پیدا می کنم؟ یه کمی دلم از چند نفر گرفتس اما چون به خودم قول دادم دیگه حرفی نزنم چیزی نمی گم بهشون!
فردا روز تولدمه و امشب می خوام بازم مثل اون دختر قصه درخت ارزوها به امید اون سفر رویایی که در شب تولدش اتفاق افتاد به تختم برم و به خواب برم. به خاطره تمام اراجیفی که گفتم منو ببخشید.اما یه روز در سال را حق دارم کودک بشم ویاحرفای احمقانه بزنم!
(تا الان هدیه تولد دوتا فیلم سیاه و سفید به خاطره دوم مرداد از شما گرفتم استاد )