سلام به خودم ، اینو می نویسم که بدونم زندم ،بدجوری هم زندم.یه زندۀ خوشبخت که خیلی ها بهش حسودی می کنند و حسرت زنده بودن مثلشو می خورن .یه زنده که راحت نفس می کشه ، راه میره ،راحت گریه می کنه و از اون راحتر،می خنده. یه زندۀخوشبخت که آدما را دوست داره ،دوستاشو دوست داره ، زمینو دوست داره. یه زندۀخوشبخت که عاشق درختای سپیداره . یه زندۀ خوشبخت که دیوونه روزای بارونیه ، واسه وزش باد جون میده و از یه قطره بارون متولد می شه.یه زندۀخوشبخت که هوای عصرها خوشبخترش می کنه و وقتی هوا ابری می شه به خوشبختی هاش اضافه می شه. یه زندۀ خوشبخت که با نوشتن عجین شده و می تونه منتطره یه چیزی با شه . انتظار خودش معنیه زنده بودنه و این زندۀخوشبخت همیشه منتظره پاییزه. منتظره که خوشبختی هاشو میون درخت های نارنجی رنگ ببره . وزش باد را روی پوستش لمس کنه و چششمش به ابرای آسمون باشه.یه زندۀ خوشبخت که گریش می گیره وقتی به کاشی های کف حوض نگاه می کنه از قشنگیشون.یه زندۀ خوشبخت که آش آلو های مادر بزرگشو با هیچ چیزی عوض نمی کنه.یه زندۀ خوشبخت که خیلی ها به خوشبختی هاش حسرت می خورن.
اما.... اما این زندۀ خوشبخت تمام بدبختیش اینه که احساس خوشبختی نمی کنه چون نمی دونه از زنده بودنش چی می خواد.
شاید تمام بدبختیش این باشه که خیلی خوشبخته!!!!!!
سلام،اولش و که خوندم گفتم به به بالاخره یکی پیدا شد یخورده امیدوار باشه،ولی خب پیش خودمون بمونه اخراش یکم یاس آور بود،زنده بودن خیلی خوبه،ولی از اون بهتر به نظرم وجود داشتنه،موفق باشین،ایشاا... همیشه احساس خوشبختی کنین،خداحافظ
سلام هاله جون..!خیلی جاها عین همدیگه بودیم..وقتی خوندم پاییزو دوست داری...یه آن احساس کردم پس دوست داشتن پاییز توو تموم آدمایی که اینجورین مشترکه..!می دونی هاله جون دنیا خیلی یه جوریه..!همه چیز داریم ولی هیچی نداریم..!هیچی نداریم ولی همه چیز داریم..!...مراقب خودت بااااش...خیلی زیاد...همه چیز واسه خودش یه آهنگی می زنهو میره..مهم ترین آهنگ اونیه که واسه فردات امروز داره نواخته می شه...سعی کن اونو بفهمی......می بوسمت عزیزم...
اره هیلدا جون. آدمای پاییز مثل همند....
توو کامنت قبلی یادم رفت واسه لینک تشکر کنم..مرسی هاله جونم مرسی